miałam koszmar...

... śniło mi się, że wróciłam do domu.

Nie sądziłam, że od takich słów zacznę kolejny wpis. Mam wrażenie, że w moim śnie znalazło się wszystko, co mnie ostatnio trapiło bądź działo wokół mnie, włączając w to aktorów i fragmenty z serialu, który ostatnio oglądam, rozmowy z przyjaciółką, strach przed szybko uciekającymi dniami i obawy odnośnie przyszłego roku. Nie wiem dlaczego zaczęłam po miesiącu myśleć o tym, co zrobić za rok. Zaczynam czuć się jak wtedy, gdy w głowie pojawiła się myśl o aupairowaniu i nie wiedziałam, jak powiedzieć o tym mamie. W każdym razie... obudziłam się z płaczem, szlochem, wyciem, nie wiem jak to nazwać. Dobrze, że zrobił to budzik bo nie wiem czy prędzej czy później bym się w tym śnie nie pochlastała z żalu. To był najcudowniejszy budzik o 06:05 mojego życia, najprzyjemniejsze uświadomienie sobie, że jest wtorek ( to było wczoraj ), jestem tutaj, za drzwiami na przeciwko śpi T., a na dole biega HM przygotowując się do pracy i zakładając kolczyki w biegu.

W moim śnie wróciłam do domu po roku, ale zdecydowanie było to za szybko. Żałowałam, że nie pożegnałam się bardziej z T., że nie przytuliłam mocniej mojej hostki. Żałowałam, że moje Rockville już nie będzie moim Rockville. Żałowałam, że nie przedłużyłam programu. Zaczęłam w śnie rozkminiać nawet możliwość szybkiego powrotu i kontaktowałam się z hostką, czy znalazła już nową au pair. Najśmieszniejsze jest to, że jeszcze niedawno miałam lekki niedosyt, że nie jestem w mojej wymarzonej Kalifornii. Raz nawet śniło mi się ( naprawdę mam tu dużo snów ), że jestem w San Francisco na jakiejś plaży i dookoła mnie świeciły się jakieś lampki, przez co miejsce, w którym byłam wydawało się magiczne, ale no nieważne. W dzisiejszym śnie nie chciałam innej rodzinki gdziekolwiek indziej. Chciałam wrócić właśnie tu. Spotkałam się z rodziną w Polsce, z mamą, zaczął się temat dalszego studiowania i powrotu do rzeczywistości. A ja tak bardzo nie chciałam. W głowie był tylko żal, że nie jestem tu. Dzięki Bogu, to był tylko sen. Co nie zmienia faktu, że znaczył dla mnie wiele. Jestem tu dopiero miesiąc, nie zdążyłam nawet zatęsknić, wiele się jeszcze może zmienić i zmieni na pewno. Wiem tylko jedno, jeśli nadal z dnia na dzień będzie tylko i wyłącznie piękniej, to za rok czeka mnie piekło ...

Poza tym stabilnie. Dzień za dniem ucieka, dopiero był weekend, a tu już środek tygodnia. Jutro Halloween, w dalszym ciągu nie mam kostiumu, a jestem oddelegowana jako 'opiekun' do łażenia z dzieciakami po cukierki :D Przebranie wskazane! Miałam pewne marzenia odnośnie kostiumu, ale z pewnego bardzo istotnego powodu poszły się one paść, więc zamierzam dziś to rozkminić. Chcę coś, co prócz łażenia od drzwi do drzwi będzie też fajnie wyglądało na jakiejś imprezie. Ostatnio rozmawiałam z hostką na ten temat. Nie macie pojęcia jakiego szczęścia doświadczyłam, gdy powiedziała mi, że przecież ona ma świetny kostium z zeszłego roku. W głowie miałam już wizje jakiejś postaci z Disneya, pirata, bądź gorącej policjantki. Jak szybko radość przyszła, tak szybko poszła. Moja hostka w zeszłym roku była... dynią :]
Prócz trick or treat'owania jutro wybieram się na paradę do szkoły mojego Małego. Na szczęście tylko jako osoba towarzysząca i fotograf :)

Niedziela w NYC bardzo udana. Tym razem postawiłyśmy na dolny Manhattan. Przemierzyłam kilometry w wysokich butach i jestem z siebie bardziej dumna niż z odhaczenia kolejnych miejsc, które w Nowym Jorku powinnam zobaczyć. Pogoda nam dopisała. Szczegółową relację zobaczycie u Olki na blogu :)

Kilka zdjęć z ostatnich dni :)

Podczas niedzielnej podróży do NYC towarzyszyła mi samotna kanapka... 

Fontanna w Washington Square Park

Studenci NYU wystawiaja sztuki, widzów nie brakuje :)

 

Tak właśnie moje dziewczynki ratują moje wspomnienia

Lunch na Little Italy :)

Wszystkiego nie uchwyciłam, ale oczywiście mamy halloweenowe dekoracje 

 

Luzak w drodze na autobus ... a au pair niesie plecak ; ]

Mój ulubiony ostatnio środek transportu

Wstało, pije kawę i się cieszy, że to był tylko sen :)

P.